อาตมาในนามของเทียนเต็ก ซินแซ อาตมาเป็นพุทธสาวกผู้หนึ่งที่ได้ปฏิบัติธรรมตามคำสั่งสอนขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า และถ้ามีเวลาเหลือบ้างก็จะออกตระเวรตามสถาบันการศึกษาตั้งแต่โรงเรียนประถมศึกษาบ้าง มัธยมศึกษาบ้าง และในบางครั้งก็ในระดับอุดมศึกษาบ้าง ในหลายฯจังหวัดเพื่อขอเวลาเข้าสอนนักเรียนนักศึกษาในส่วนของพุทธศาสนาและการครองตนในฐานะพุทธมามะกะ ในส่วนตัวแล้วนั้นอาตมามีความชอบในการเก็บข้อมูลเพื่อนำมาวิเคาะห์เปรียบเทียบในยามว่างหลังปฏิบัติธรรมและกิจสงฆ์ เพื่อหาข้อมูลและแนวการสอนในโอกาสต่อฯไป ในส่วนนี้เองจึงเป็นโอกาสของอาตมาที่ได้เก็บข้อมูลของผู้คนไว้เป็นจำนวนมาก (ซึ่งในภายหลังจึงได้นำมาใช้ประโยชน์ในการวิเคาะห์และศึกษาการอ่านดวงซึ่งก่อประโยชน์อีกมากมาย)
ในโอกาสต่อมาอาตมาได้มีโอกาสศึกษาการอ่านดวงจีนและฮวงจุ้ยในสาขาโป้ยยี่ อย่างจริงจัง โดยได้ฝากตน เป็นศิษย์ของอาจารย์สินศักดิ์ วิศิษย์สกุล จนได้รับความรู้พื้นฐานมาระดับดี และได้ศึกษาเพิ่มเติมจากตำราโบราณที่หลายคนคิดว่าได้สูญหายไปแล้วรวมทั้งปรึกษาผู้มีประสพการณ์อีกหลายๆ ท่านจนความรู้ที่ได้มาสามารถตอบปัญหาในการอ่านดวงจีนและฮวงจุ้ยเพิ่มขึ้นอีกมากมาย ที่แต่เดิมไม่สามารถตอบปัญหาในการอ่านดวงบางประการได้
ในเจตนาเดิมนั้นที่อาตมาได้สร้างหนังสือสอนการอ่านดวงจีนเล่ม 1 และมาเพิ่มเติมในส่วนของฮวงจุ้ยในเล่ม 2 นั้น เพื่อใช้เป็นคู่มือในการเรียน ในการอ่านดวงจีนและฮวงจุ้ย และอาตมามุ่งหวังว่าจะเป็นส่วนช่วยอนุรักษ์ศาสตร์และศิลปแห่งการอ่านดวงจีนไว้ให้เป็นมรดกของชนรุ่นหลังสืบนานเท่านาน
ด้วยรักและจริงใจ
เทียนเต็ก ซินแซ
แม่นี้มีบุญคุณอันใหญ่หลวง
แม่เฝ้าหวงห่วงลูกแต่หลังลูกยังนอนเปล
แม่เราเฝ้าโอละเห่...กล่อมลูกน้อยนอนเปล
ไม่เคยหันเหไปจนไกล
แต่เล็กจนโตโอ้...แม่ถนอม
แม่ผ่ายผอมย่อมเกิดแต่รักลูกปักดวงใจ...
เติบโตโอ้เล็กจนใหญ่
นี่แหละหนาอะไรมิใช่ใดหนาเพราะค่าน้ำนม
ครวญคิดพินิจให้ดี
ค่าน้ำนมแม่นี้จะมีอะไรเหมาะสม
โอ้ว่าแม่จ๋า...ลูกคิดถึงค่าน้ำนม
เลือดในอกผสมกลั่นเป็นน้ำนมให้ลูกดื่มกิน
ค่าน้ำนมครวญชวนให้ลูกฝัง
แต่เมื่อหลังเปรียบดั่งผืนฟ้าหนักกว่าแผ่นดิน
บวชเรียนพรากเพียรจนสิ้น
หยดหนึ่งน้ำนมกินทดแทนไม่สิ้นพระคุณแม่เอย...
แม่...แม่...แม่...คำนี้มีความหมาย | มีพระคุณมากมายหลายสถาน |
แม่เป็นได้หลายสิ่งหลายประการ | เป็นธนาคารเป็นพระพรหมเป็นร่มไทร |
เป็นผู้ให้กำเนิดเกิดลูกรัก | เป็นผู้ให้ที่พักพิงอาศัย |
เป็นผู้ให้ความการุณอุ่นกายใจ | เป็นผู้ให้อะไรฯไม่รามือ |
| |
ลูกเจ็บไข้แม่รีบให้การรักษา | ลูกโตมาแม่รีบส่งเรียนหนังสือ |
ลูกต้องการตำราแม่หาซื้อ | ลูกปรึกษาหารือแม่ยินดี |
ลูกคนใดกระทำกรรมแก่แม่ | สุดเลวแท้ชั่วช้าสิ้นราศรี |
ลูกด่าแม่ตีแม่ลูกกาลี | ลูกไม่ดีทำแม่ช้ำน้ำตาริน |
| |
น้ำตาแม่รินไหล...เมื่อลูกร้าย | น้ำตาแม่เป็นสายเมื่อลูกหมิ่น |
น้ำตาแม่หลั่งลงรดแผ่นดิน | เมื่อได้ยินลูกเสเพลเนรคุณ |
ยามเราเหนื่อยยากตรากตรำมาพอถึงบ้านเจอหน้าแม่ก็ชื่นใจหายเหนื่อยเพราะแม่จะบอกว่ากลับมาแล้วหรือลูก...เหนื่อยไหม..ไปอาบน้ำแล้วค่อยมาทานข้าวนะลูกนะ..เท่านั้น ความเหนื่อยยากก็หายเป็นปลิดทิ้ง เห็นหน้าแม่ความทุกข์เศร้าก็หาย ยามใดมีความทุกข์มากแก้ไม่หาย เอนลงข้างกายของแม่เอาหัวหนุนตักแม่ บอกแม่จ๋าลูกกลุ้มอย่างนี้ฯ...ลูกผิดอย่างนี้ฯ...ถ้าเป็นคนอื่นก็จะด่าประณามแต่แม่จะค่อยฯเอามือลูบที่ศรีษะอย่างแผ่วเบาแล้วบอกว่า ลูกเอ๋ย...แม้นใครจะว่าเจ้าชั่วแต่แม่ว่าลูกของแม่ดีอยู่เสมอ ลูกเอ๋ย...ถึงแม้คนทั้งโลกจะประณามว่าลูกของแม่ชั่วแต่แม่ไม่ว่าลูกของแม่ชั่วหรอก เจ้าเป็นเลือด เป็นเนื้อ เป็นชีวิตและดวงใจของแม่ลูกไม่ต้องเป็นห่วงตราบใดที่แม่ยังอยู่แม่นี่แหละจะเช็ดน้ำตาให้กับเจ้า ทุกข์ใดที่เจ้ามีอยู่แม่จะช่วยเจ้าตลอดเวลาลูกรัก...
ท่านทั้งหลาย...เสียงนี้เป็นเสียงที่แม่เคยกล่าวไว้ตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่...แต่บัดนี้หากว่าแม่เสียชีวิตไปแล้วยามที่เรามีความทุกข์มากจะไปนอนที่ตักใครหนอ...จึงมีแต่ความว่าง มองดูที่เตียงของแม่เห็นแต่ที่นอนที่ว่างเปล่า เพียงมองเห็นหมอน เห็นผ้าห่ม เห็นรองเท้าเห็นไม้ค้ำยันของแม่เท่านั้น บัดนี้เราจะไม่ได้พบแม่อีกแล้ว
ยามใดเราเข้าไปในห้องทุกครั้ง มองเห็นภาพคุณแม่นอนอยู่บนเตียงและแม่ยังบอกว่าพึ่งกลับหรือลูก แต่บัดนี้คุณแม่ตายแล้วยามที่เราโผล่เข้าไปในห้องนั้นมีแต่เตียงเปล่าฯ เสียงที่ท่านเคยบอกว่ากลับแล้วหรือลูก...ไม่มี มันจึงมีแต่ความเงียบ มีแต่ความสงัด ท่านที่รักเราไม่มีแม่อีกแล้ว
เมื่อก่อนเห็นรองเท้าของแม่ก็นึกว่าแม่มีอยู่ บัดนี้รองเท้าของแม่ยังอยู่ที่เก่า แต่พอเข้าบ้านแม่จ๋า...แม่อยู่ไหน แม้ยามลูกอยู่ไกลอุตสาห์เข้าไปกราบพระ กราบรูปของแม่ที่ข้างโต๊ะบูชาแล้วพรรณากับรูปของแม่ แต่ทว่าแม่ไม่พูดกับลูกเลย... แม่อยู่ไหนนะแม่...
รักใดแน่รักแท้เท่าแม่รัก | ผูกสมัครรักมั่นไม่หวั่นไหว |
ห่วงใดเล่าเท่าห่วงดั่งดวงใจ | ที่แม่ให้กับลูกอยู่ทุกครา |
ยามลูกขื่นแม่ขมตรมหลายเท่า | ยามลูกเศร้าแม่โศรกวิโยคกว่า |
ยามลูกหายแม่ห่วงดังดวงตา | ยามลูกมาแม่หมดลดห่วงใย |
ยามมีกิจหวังให้เจ้าเฝ้ารับใช้ | ยามป่วยไข้หวังให้เจ้าเฝ้ารักษา |
เมื่อถึงคราวตายวายชีวา | หวังให้เจ้าเฝ้าปิดตาเวลาตาย |
ท่านทั้งหลายหากว่าท่านรักแม่จริงอย่าทอดทิ้งให้ท่านอยู่คนเดียวอย่างว้าเหว่ อย่าให้เหมือนกับลูกเศรษฐีบางคนยามเมื่อแม่ยังมีชีวิตอยู่กลับทอดทิ้งแม่ให้อยู่คนเดียวอย่างว้าเหว่เดียวดาย ครั้นพอแม่ตายลงกลับรีบนำศพของแม่ใส่ไว้ในโลงทอง นิมนต์พระมาสวด 7 วัน 7 คืนนึกหรือว่าแม่จะได้ไปสวรรค์ จัดมหรสพอย่างใหญ่โตเพื่อต้องการให้ผู้อื่นนึกว่าเขาเป็นลูกกตัญญู
แต่แล้วแม่ได้อะไรบ้าง แม่ได้น้ำแก้วเดียวที่ลูกนำไปวางไว้ที่หน้าโลงศพ ได้ผลไม้อีกสองสามลูก ข้าวอีกหนึ่งถ้วย แล้วยังมีหน้าไปเคาะที่ข้างโลง แม่จ๋า...ทานข้าวนะแม่นะ แม่จ๋าฟังพระสวดนะแม่ ทั้งที่ยามที่แม่ยังมีชีวิตอยู่แม่จะพูดกับลูกเสมอว่าลูกเหนื่อยไหม...ลูกหิวไหมลูก แม่เหลือเงินแค่นี้พอใช้ไหมลูก... จะมีลูกสักกี่คนที่เคยพูดกับแม่อย่างนี้ว่าแม่จ๋าแม่เหนื่อยไหม แม่หิวไหม...แม่ต้องการอะไรลูกจะหาให้แม่ทุกอย่าง
เจริญพร
ข่าวดี
หากท่านใดประสงค์ที่จะรับแผ่นซีดีบรรยายธรรมพระคุณพ่อที่ทางโรงเรียนได้บันทึกไว้ จะได้เห็นบรรยากาศขณะบรรยายได้เป็นอย่างดี มาขอรับได้ที่วัดในเวลาราชการ ฟรี ไม่มีข้อแม้ใดฯทั้งสิ้น และที่สำคัญซีดีการบรรยายของอาตมาไม่สงวนลิขสิทธิ์
เจริญพร
แม่ | คือพระพรหม | คือพระผู้ประเสริฐ |
ลูกขอเทิด | บูชา | เป็นราศี |
แม่สอนสั่ง | ฟูมฟัก | ให้รักดี |
สร้างชีวี | ชี้อนาคต | ให้งดงาม |
เปรียบ | “ร่มโพธิ์ใหญ่” | เหนือใจลูก |
ให้รู้ผิด | รู้ถูก | ครบองค์สาม |
ให้คิดดี | ทำดี | พูดดีตาม |
ให้พบความ | มงคล | กุศลธรรม |
| | |
อันกายา | จากเกศา | ถึงปลายเท้า |
พ่อแม่เรา | เฝ้าถนอม | ล้อมรักไว้ |
ป้องยุงลิ้น | แม้บินผ่าน | ไล่ให้ไกล |
ท่านปวดใจ | แม้ลูกจ็บ | เพียงเล็บเดียว |
ไม่กตัญญูต่อพ่อแม่ | บูชาพระไม่เกิดคุณ |
ไม่เลี้ยงดูพ่อแม่ | คบหาใครไม่ยั่งยืน |
อกเขา | และอกเรา | ให้เข้าใจ |
เป็นสะใภ้ | เห็นใจแท้ | แม่สามี |
ท่านรักลูก | เฝ้าปลูกฝัง | จนวันนี้ |
สะใภ้ดี | แม่สามี | สิแม่ตัว |
| | |
กตัญญู | จะชูช่วย | ให้รวยได้ |
ขจัดภัย | ให้อายุ | อยู่ยงมั่น |
ให้อุดม | สมบูรณ์สุข | ถึงลูกหลาน |
ยิ่งยืนนาน | ปัญญาเฟื่อง | รุ่งเรืองจริง |
ปลูกถั่วย่อมได้ถั่ว | ปลูกงาย่อมได้งา |
ลูกกตัญญู | ย่อมได้ลูกกตัญญู |
การกระทำของเรา | จะเป็นตัวอย่างของลูกหลานสืบไป |
แม่ |
“แม่” เมื่อหวังตั้งใจจะได้ลูก | จิตพันผูกเทพเจ้าเฝ้าวอนขอ |
คอยถามฤกษ์ ฤดู ปี ใดดีพอ | หวังได้ก่อเกิดลูกถูกฤกษ์ยาม |
ครั้นจะดูเอิบอาบแม่ซาบซ่าน | สมุฏฐานครรภ์ตั้งดังสอบถาม |
“แม่” แพ้ท้องครองทุกข์โรคคุกคาม | แต่ใจงามเพราะความรักปักลูกน้อย |
“แม่” อุ้มครรภ์วันแล้วก็วันเล่า | กำหนดเก้าเดือนกว่าน่าท้อถอย |
พอลูกคลอดปลอดภัยสมใจคอย | แม่จึงพลอยเริ่มต้นเป็นชนนี |
ยามทารกตกใจร้องไห้จ้า | “แม่” จะมาคอยกล่อมหอมเกศี |
ให้ดื่มนมสมนาม แม่แสนดี | ผู้ปราณี่ปลอบขวัญให้มั่นใจ |
คราวลมแรงแสงแดดแผดเผากล้า | เด็กจะรู้เดียงสาก็หาไม่ |
“แม่” เท่านั้นหวั่นระวังไม่ห่างไกล | จึงเรียกได้ไม่ลำเอียงผู้เลี้ยงดู |
มือทั้งสองของแม่เฝ้าแต่อุ้ม | ประคองคุ้มเคียงอยู่มิรู้หาย |
อกของแม่แผ่เอียงลงเคียงกาย | ให้ลูกหายจากหนาวคราวค่ำคืน |
ยามนอนแม่เห่กล่อมด้วยคำหวาน | กล่าวประสานกล่อมเกลี้ยงสำเนียงชื่น |
ยามจะกินแม่คอยป้อนสอนให้กลืน | ลูกสดชื่นนั้นอิ่มเอมเปราชีวี |
ยามจะเล่นแม่ก็เป็นเหมือนดังเพื่อน | สนุกเหมือนเพื่อนสนุกเป็นสุขขี |
เมื่อยามร้องท่านก็ปลอบให้ขอบที | เมื่อยามดีท่านก็เสริมให้เพิ่มพูน |
พระคุณแม่นั้นยังมีอีกมาก | ใครขอฝากเตือนใจไว้ไม่สูญ |
หมั่นดูแลตอบแทนท่านทวีคูณ | เกื้อกูลตราบสิ้นดับลับร่างลง |
“ดูแลพ่อแม่ก่อนแก่เฒ่า | ดีกว่าเฝ้าทำบุญให้เมื่อวายชนม์” |
แม่จ๋า |
ตอนฉันยังเด็กเล็กนัก | แม่รักกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงถนอม |
ความสุขทุกอย่างถึงพร้อม | แม้ล้อมรั้วรักรอบใจ |
เติบใหญ่แกร่งกล้าเด็ดเดี่ยว | แม่เทียวป้อนรักไว้ให้ |
แม้ลูกแข็งแรงเพียงใด | แม่ไม่ไว้ใจสังคม |
พร่ำสอนลูกรักสม่ำเสมอ | แม่เจอมาแล้วความสุขสม |
ผสานแทรกทุกข์ร้อนตรอมตรม | แม่ชมชื่นใจเกินบรรยาย |
อยากให้ลูกได้ตระหนักใจคน | แม่ทนหมองได้แม้ใจสลาย |
แต่หากลูกทุกข์ร้อนใจกาย | แม่ตายทั้งที่กายยังเป็น |
“แม่จ๋าแม่รู้ไหมว่า | แม่เป็นยิ่งกว่าที่เห็น |
สำคัญยิ่งกว่าที่เป็น | แม่เร้นซ่อนทุกข์ในเรือนตน” |
แม่ทนเพื่อลูกได้เสมอ | แม่เจอแม่พบความสับสน |
แม่นิ่งแม่กล้าเผชิญชน | แม่ไม่จนแม้ปัญญาช่วยนำทาง |
วันนี้ขอตะโกนก้องฟ้า | แม่จ๋าลูกรักแม่ไม่สร่าง |
รักแท้ในใจไม่เลือนราง | แม่สร้างให้ลูกผูกใจรัก |
พรุ่งนี้แม่ลูกระทมโศก | โลกทั้งโลกจะได้ตระหนัก |
แม้ดวงใจนี้ไร้ใครรัก | ขอเพียงรักแม่นั้นตราบวันตาย |
พระคุณแม่ |
เก็บมะลิใส่พานพูนทูนเหนือเศียร | พร้อมธูปเทียนกราบแด่แม่ของฉัน |
พระคุณแม่มากล้นพ้นอนันต์ | ยากจะสรรค์สิ่งใดทดแทนคุณ |
ให้กษีรธาราเลือดในอก | คอยป้องปกลูกน้อยให้ตักหนุน |
ลูกร้องไห้มีแม่ปลอบลูกขอบคุณ | อกแม่อุ่นให้ลูกซบยามโศกทรวง |
อันความรักของใครที่ว่าแน่ | ย่อมพ่ายแพ้แม่รักลูกแสนใหญ่หลวง |
รักของแม่ช่างบริสุทธิ์ไม่หลอกลวง | ชนทั้งปวงควรรู้ค่ามารดาเรา |
พระคุณพ่อ |
เก็บดอกพุทธรักษาบูชาพ่อ | พระผู้ก่อกำเนิดเกิดกายฉัน |
ไม่มีพ่อลูกคงไร้ซึ่งชีวัน | พระคุณนั้นยิ่งใหญ่หาใดปาน |
พ่อให้ชีวิตผลิตผลเป็นคนดี | ให้ลูกมีการศึกษาเป็นพื้นฐาน |
เป็นพ่อพิมพ์ที่ยิ่งใหญ่ในจักรวาล | ขอกราบกรานด้วยเกล้าแทบเท้าบิดร |
น้ำตาพ่อแม่ |
พ่อแบกไถ | ไปนา | แต่ฟ้าสาง |
ลูกคิดสร้าง | ความชั่ว | ให้มัวหมอง |
แม่รดผัก | ตักน้ำ | ในลำคลอง |
ลูกไปจอง | ตั๋วหนัง | แต่ยังวัย |
พ่อถากฟัน | ดินนา | จนฟ้าสาย |
ลูกสบาย | อัดบุหรี่ | มีความฝัน |
แม่กินข้าว | กับเกลือ | เมื่อเที่ยงวัน |
ลูกสุขสันต์ | ข้าวมันไก่ | ใจใหญ่พอ |
มือพ่อแตก | บอบช้ำ | ปล้ำถางป่า |
ลูกเที่ยวบาร์ | เต้นรำ | ช้ำใจหนอ |
แม่นุ่งผ้า | ผืนหนึ่ง | ซึ่งมอซอ |
ลูกสุดหล่อ | นุ่งมอร์ส | ยอดไปเลย |
พ่อตัวดำ | หลังคู้ | อยู่กลางทุ่ง |
ลูกมัวยุ่ง | เรื่องผู้หญิง | ไม่นิ่งเฉย |
แม่รับจ้าง | ตามลำเค็ญ | ไม่เว้นเลย |
ลูกไม่เคย | ตั้งใจ | ในการเรียน |
พ่อร้องไห้ | เมื่อทราบข่าว | เงินตราหมด |
ลูกคิดคต | ทำให้พ่อ | ก่อปวดเศียร |
แม่ถางไร่ | ไถนา | แทบอาเจียน |
ลูกไม่เรียน | กลับรีดไถ | ไร้เงินตรา |
วันเกิดลูก |
งานวันเกิดยิ่งใหญ่ใครคนนั้น | ฉลองกันในกลุ่มผู้ลุ่มหลง |
หลงลาภยศสรรเสริญเพลินทะนง | วันเกิดส่งชีพนั้นเร่งวันตาย |
อีกมุมหนึ่งซึ่งเหงาน่าเศร้าแท้ | หญิงแก่แก่นั่งหงอยและคอยหาย |
โอ้วันนี้ในวันนั้นอันตราย | แม่คลอดสายโลหิตแทบปลิดชนม์ |
วันเกิดลูกเกือบคล้ายวันตายแม่ | เจ็บท้องแท้เท่าไหร่ก็ไม่บ่น |
กว่าอุ้มท้องกว่าจะคลอดรอดเป็นคน | เติบโตจนบัดนี้ นี่เพราะใคร |
แม่เจ็บเจียนขาดใจในวันนั้น | กลับเป็นวันลูกฉลองผ่องใส |
ได้ชีวิตเลือดเนื้อ....วิญญาณไป | ได้ทั้งความรู้การอบรม |
ได้ชีวิตแล้วก็เหลิงระเริงนะ ลืมแม่จ๋า | แม่จ๊ะ สนิทสนม |
ลืมอ้อมอกแม่กล่อมพร้อมให้นม | เจ้าลืมพรหมของชีวิต...อนิจจา |
ไฉนจึงเรียนกันว่าวันเกิด | วันผู้ให้กำเนิดจะถูกกว่า |
คำอวยพรที่เขียนควรเปลี่ยนมา | ให้มารดาคุณเป็นสุขจึงถูกแท้ |
เลิกจัดงานวันเกิดกันเถิดนะ | ควรที่จะคุกเข่ากราบเท้าแม่ |
รำลึกถึงพระคุณอบอุ่นแด | อย่ามัวแต่จัดงานเบิกบานอุรา |
เลิกจัดงานวันเกิดกันเถิดคะ | ควรที่จะกลับมากราบแม่จ๋า |
รำลึกถึงพระคุณอุ่นชีวา | ให้มารดาคุณเป็นสุข สุขนิรันดร์ |
ลูกรำพึง | ถึงพระคุณ | ของคุณแม่ |
สำนึกแน่ | พระคุณท่าน | นั้นใหญ่หลวง |
ยิ่งคิดไป | ใจยิ่งอ่อน | สะท้อนทรวง |
น้ำตาร่วง | ไหลคลอ | หล่อลูกตา |
ด้วยลูกนี้ | มิได้คิด | เป็นนิจสิน |
บางทีสิ้น | รักแม่ | ไม่แลหา |
บางทีลืม | หลงผู้อื่น | ชื่นอุรา |
อนิจจา | ลูกนี้คิด | ผิดจริงจริง |
โอ้ผู้ใด | ใครเล่า | จะเท่าแม่ |
พระคุณแน่ | เหนือใคร | ไปทุกสิ่ง |
ลูกนึกเทียบ | เปรียบสิ่งใด | ไม่ได้จริง |
ช่างใหญ่ยิ่ง | ยากแสน | จะแทนคุณ |
ตั้งแต่ลูก | อยู่ในท้อง | ของคุณแม่ |
ท่านเฝ้าแต่ | คอยประคบ | ให้อบอุ่น |
จะเคลื่อนไหว | ใจท่านผูก | ปลูกการุณย์ |
เฝ้าแต่ครุ่น | คิดจะเห็น | ไม่เว้นวัน |
ตั้งหลายเดือน | กว่าจะเคลื่อน | จากท้องแม่ |
ลำบากแท้ | แม่ของลูก | ทุกข์มหันต์ |
เมื่อยามคลอด | ทอดชีวิต | จะปลิดพลัน |
แต่พอท่าน | เห็นหน้าลูก | สุขอาลัย |
ท่านรักลูก | ปลูกปลื้ม | จนลืมเจ็บ |
เหมือนใครเก็บ | เจ็บปลิด | ให้จิตใส |
เห็นหน้าลูก | ราวกับยา | รักษาใจ |
ยิ้มละไม | มองลูก | สุขสราญ |
ท่านเลี้ยงลูก | ปลูกจิต | ไม่ผิดผัน |
ด้วยใจผูก | พันรักลูก | สุดสงสาร |
หลั่งน้ำนม | ให้แก่ลูก | ทุกวานวัน |
ให้ลูกนั้น | ดื่มกิน | ด้วยยินดี |
แม่เคยหวง | พวงถัน | เมื่อท่านสาว |
แต่ถึงคราว | มีลูก | ถูกหน้าที่ |
เมื่อลูกร้อง | ต้องประสงค์ | จำนงมี |
ท่านยินดี | ให้ลูกดื่ม | จนลืมอาย |
มือทั้งสอง | ของแม่ | เฝ้าแต่อุ้ม |
ประคองคุม | เคียงอยู่ | มิรู้หาย |
อกของแม่ | แผ่เอียง | ลงเคียงกาย |
ให้ลูกหาย | หนาวยาม | ในค่ำคืน |
ตักของแม่ | แผ่ให้ลูก | ดั่งฟูกนุ่ม |
ประคองคุม | ลูกนิทรา | ไม่ฝ่าฝืน |
ประจงจูบ | ลูบลูก | ทุกวันคืน |
เป็นที่ชื่น | ชูจิต | สนิทใจ |
ยามจะนอน | แม่ก็วอน | ด้วยคำหวาน |
กล่าวประสาน | กล่อมเสียง | สำเนียงใส |
ยามจะกิน | แม่ก็ป้อน | วอนอาลัย |
ให้ลูกได้ | อิ่มเอม | เกษมทรวง |
ยามจะถ่าย | แม่ก็หาย | ข้อรังเกียจ |
ไม่เคยเกลียด | ชังตาม | หรือห้ามหวง |
เอามือกอบ | หอบทิ้ง | สิ่งทั้งปวง |
ใครจะล่วง | เลยท่าน | นั้นไม่มี |
เมื่อยามเล่น | ท่านก็เป็น | เหมือนดังเพื่อน |
สนุกเหมือน | เพื่อนสนุก | เป็นสุขี |
เมื่อยามร้อง | ท่านก็ปลอบ | ให้ชอบที |
เมื่อยามดี | ท่านก็เสริม | ให้เพิ่มพูน |
เมื่อยามอาบ | โอบอุ้ม | เข้าคุมลูก |
ล้างขี้มูก | หมองหมาง | ให้สร่างสูญ |
ทาขมิ้น | ดินสอพอง | ผ่องจำรูญ |
แล้วเทิดทูน | แถมจูบ | เข้าลูบคลำ |
ยามเมื่อแม่ | มีธุระ | ผละจากลูก |
ใจท่านผูก | กระสัน | วันยังค่ำ |
พอกลับมา | หาลูก | เข้าลูกคลำ |
แล้วพรอดพร่ำ | เพลินพริ้ม | อิ่มอุรา |
ท่านตื่นก่อน | นอนทีหลัง | ระวังลูก |
ใจท่านผูก | เพียรระวัง | ตั้งรักษา |
ยุงจะกิน | ลิ้นจะกัด | ก็พัดพา |
บางเวลา | มิได้หลับ | ระงับเลย |
เมื่อลูกไข้ | ใจของท่าน | สั่นสะท้าน |
พยาบาล | ลูกจริง | ไม่นิ่งเฉย |
จะหมดเปลือง | เรื่องหมอ | ไม่ท้อเลย |
ซ้ำยังเกย | กกถนอม | ไม่ยอมไกล |
เมื่อลูกป่วย | ใจท่านป่วย | ด้วยกับลูก |
เฝ้าแต่ผูก | ใจหมอง | ไม่ผ่องใส |
เมื่อลูกหาย | คลายคลืน | ท่านชื่นใจ |
ยิ้มละไม | มองพักตร์ | ด้วยรักแรง |
อีกเสื้อผ้า | สารพัด | จัดให้ลูก |
ทั้งสร้อยผูก | เพชรทอง | ดูส่องแสง |
จะไปไหน | มาไหน | ใจระแวง |
คอยตะแคง | หูฟัง | ระวังภัย |
มีอาหาร | สิ่งใด | ใจท่านผูก |
ขอให้ลูก | กินก่อน | ผ่อนไว้ให้ |
ถึงจะอด | งดบ้าง | ช่างปะไร |
ขอแต่ให้ | ลูกได้กิน | ก็ยินดี |
ท่านปราบปราม | ห้ามลูก | ให้ละชั่ว |
เพราะท่านกลัว | ลูกจะหมอง | ไม่ผ่องศรี |
ท่านแนะนำ | ทำแต่ทาง | ในข้างดี |
สอนให้มี | หมดทุกอย่าง | ทางที่ควร |
จะกิจอยู่ | หลับนอน | ท่านสอนสั่ง |
จะลุกนั่ง | เคลื่อนไหว | ไปจนถ้วน |
จะพูดจา | ปราศรัย | ให้สมควร |
ทุกกระบวน | แบบที่ถูก | ให้ลูกมี |
ถ้าลูกจำ | ทำได้ | ไปทุกอย่าง |
คงเป็นทาง | ล้ำเลิศ | ประเสริฐศรี |
แต่ลูกเขลา | เยาว์อยู่ | ไม่รู้ที |
จึงเกิดมี | ฝ่าฝืน | ขืนพระคุณ |
สมควรแท้ | ที่แม่ | จะลงโทษ |
ที่ลูกโฉด | เขลาไป | ใจสถุล |
เมื่อลูกผิด | จิตของแม่ | แผ่การุณย์ |
มิได้ขุ่น | เคืองขับ | กลับอภัย |
เมื่อลูกใหญ่ | วัยถ้วน | ควรศึกษา |
ท่านก็พา | ลูกรัก | ไปฝากให้ |
จะเสียทุน | หนุนค่า | วิชาไป |
ท่านมีให้ | แล้วไม่ขัด | เป็นสัจจริง |
ถึงไม่มี | บางที | ก็กู้เขา |
จะหนักเบา | ยอมให้ลูก | ไปทุกสิ่ง |
สู้ตรากตรำ | ทำงาน | การจริงจริง |
เพื่อแลกสิ่ง | ทรัพย์ได้ | มาให้เรา |
เมื่อลูกเสร็จ | การศึกษา | วิชาเชี่ยว |
แม่คนเดียว | ดีใจ | ใครจะเท่า |
เมื่อลูกหา | ทรัพย์ได้ | ใจท่านเบา |
คอยแต่เฝ้า | ปลูกฝัง | หวังได้ดี |
เมื่อลูกควร | ครองเรือน | ก็เตือนตัก |
ให้รู้จัก | เลือกคู่ | ที่ชูศรี |
แล้วจัดแจง | แต่งลูก | ให้ถูกที |
ถ้าทรัพย์มี | แม่ก็มอบ | ให้ครอบครอง |
แต่ทรัพย์ใด | ไม่สำคัญ | เท่าเลือดเนื้อ |
ที่สืบเชื้อ | มาเป็นตัว | ทั่วทั้งผอง |
เป็นทุนเดิม | เริ่มแต่ง | แบ่งให้ครอง |
นับเป็นของ | มีค่า | น่าคำนึง |
ถ้าตราบใด | กายและจิต | สถิตอยู่ |
ก็เหมือนชู | ชีพแม่ | แผ่มาถึง |
จะยืนเดิน | นอนนั่ง | ตั้งรำพึง |
ปานดังหนึ่ง | นำท่าน | นั้นมากรอง |
ถ้าลูกดี | ก็เป็นศรี | สง่าแม่ |
ถ้าลูกแย่ | แม่ก็แหลก | แยกไม่ไหว |
ทั้งเนื้อตัว | ทั่วนับ | เป็นทรัพย์ใน |
แม่ได้ให้ | ลูกครอง | เป็นกองทุน |
โอ้คุณแม่ | แผ่ทั่ว | ในตัวลูก |
แต่ลูกถูก | อวิชชา | พาให้วุ่น |
จึงมัวเมา | เขลาอยู่ | ไม่รู้คุณ |
โปรดการุณ | ลูกด้วย | ช่วยอภัย |
ตั้งแต่นี้ | ลูกจะมี | สติมั่น |
ทุกคืนวัน | ลูกจะคิด | เอาจิตใส่ |
บูชาแม่ | แต่สนิท | ไว้ชิดใจ |
จวบประลัย | ชีพหนอ | ไม่ขอลืม |
เวลานี้ | ลูกมี | แต่น้ำตา |
เวทนา | ตัวที่สุด | อย่างดูดดื่ม |
เป็นพยาน | การที่ถูก | ลูกนี้ลืม |
ขอได้ยืม | หย่อนโทษ | โปรดลูกเทอญฯ |